به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، بیش از نیمی از جمعیت جهان در حال حاضر در شهرها زندگی می‌کنند و تا اواسط قرن، ۶۸ درصد از کل انسان‌های روی کره زمین در مناطق شهری زندگی خواهند کرد. با این حال، شهرها مسئول ۶۰ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای ما هستند. با افزایش جمعیت شهری، تأثیر آنها بر اقلیم نیز افزایش خواهد یافت.

شهرها همچنین از جمله مکان‌هایی هستند که احتمالاً تأثیرات حاد تغییرات آب و هوایی را احساس می‌کنند. انبوه بتن، فلز و شیشه در مناطق شهری به دلیل جذب، انتشار و انعکاس گرما می‌تواند آنها را گرمتر از مناظر اطراف کند. کمبود آب و تشدید آلودگی هوا زندگی را در بسیاری از شهرها غیرقابل تحمل می کند.

اما در پاسخ، ۲۵ ابرشهر اکنون متعهد شده‌اند تا سال ۲۰۵۰ بتوانند تولید کربن خود را به کم‌ترین حالت ممکن (نزدیک صفر) برسانند. این شهرها شامل ریودوژانیرو، نیویورک، پاریس، اسلو، مکزیکو سیتی، ملبورن، لندن، میلان، کیپ تاون، بوئنوس آیرس، کاراکاس، کپنهاگ، و ونکوور می‌شوند. اگر جهان امیدوار است تا با رسیدن به صفر خالص انتشار کربن تا اواسط قرن، به جاه طلبی خود برای محدود کردن افزایش دمای جهانی به ۱.۵ درجه سانتیگراد دست یابد، سایر شهرها تقریباً باید همین کار را انجام دهند. بنابراین، کلان شهرهای شلوغ ما برای خنثی شدن از کربن چه باید بکنند؟

یکی از بزرگترین چالش های پیش روی شهرها انتشار کربن آنها از حمل و نقل است. برخی از شهرها در حال حاضر با معرفی مناطق بسیار کم آلاینده (ULEZ) سعی در کاهش این آلودگی‌ها به همراه سایر انواع آلودگی های ناشی از وسایل نقلیه دارند.

برای مثال، در لندن، منطقه تحت پوشش ULEZ اخیراً فقط از مرکز شهر ۱۸ برابر شده است و اکنون بزرگترین منطقه در نوع خود در اروپا است.

هدف این است که مردم را تشویق کنیم تا خودروهای خود را با وسایل نقلیه کم آلایندگی تعویض کنند، اما این خودروها هنوز هم در طول فرآیند تولید باعث انتشار کربن می شوند. برای غلبه بر این امر، برخی از شهرها مردم را تشویق می کنند که به طور کلی از اتومبیل دوری کنند. به عنوان مثال، پاریس در حال ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری جدید به طول ۶۵۰ کیلومتر است و امیدوار است تا سال ۲۰۲۶ بر اساس طرح جدیدی که شهردار آن اعلام کرده، کل شهر را به روی دوچرخه‌ها باز کند.

با این حال، محققان هشدار می دهند که تغییرات فرهنگی مانند واداشتن مردم به دوچرخه سواری به جای رانندگی ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا متوجه شوند. اما سازمان ملل معتقد است که سیاست گذاران شهری می توانند از بینش علوم رفتاری برای سوق دادن مردم به مسیر درست استفاده کنند. برای مثال، کمک به تشویق مردم به دوچرخه‌سواری بیشتر از طریق در دسترس‌تر کردن آن‌ها و یا ارزان‌تر کردن خرید آنهاست.

یکی دیگر از عوامل اصلی انتشار دی اکسید کربن (CO۲) در شهرها، انرژی مورد نیاز برای ساخت، نگهداری و اداره ساختمان‌ها است. در سال ۲۰۱۵، ساختمان ها مسئول ۳۸ درصد از انتشار CO۲ مرتبط با انرژی جهانی بودند - که اکثریت آن پس از اتمام ساخت و ساز تولید می شد.

با این حال، برای کمک به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از گرمایش، سرمایش و برق‌رسانی ساختمان‌ها، صنعت ساخت‌وساز تلاش کرده است تا منابع انرژی جایگزین بیشتری را در طراحی خود بگنجاند. هدف این است که ساختمان ها کمتر به سوخت‌های فسیلی وابسته باشند.

در اولم، جنوب آلمان، ساختمان Energon از فرآیندی به نام گرمایش غیرفعال استفاده می کند که از منابع انرژی طبیعی برای تنظیم دمای ساختمان استفاده می کند.

کانال‌های زیرزمینی اطراف ساختمان هوای ورودی را در زمستان مکیده و گرم می‌کنند و در تابستان با کمک کاوشگرهایی که تا عمق ۱۰۰ متری زیر زمین گسترش می‌یابند، سیستم را خنک می‌کنند، جایی که می‌توان از دمای طبیعی زمین برای خنک کردن یا گرم کردن هوای بالا استفاده کرد.

این به ساختمان اجازه می دهد تا ۷۵٪ انرژی کمتری برای گرمایش و سرمایش نسبت به یک ساختمان اداری استاندارد مصرف کند.

سنگاپور اغلب به عنوان رهبر توسعه پایدار مورد ستایش قرار می گیرد، اما ساختمان‌های این کشور به شدت به تهویه مطبوع وابسته است. اما قبل از اینکه ساختمان‌ها مسکونی شوند، ردپای کربن عظیمی در ساختمان‌ها وجود دارد - ۱۱ درصد از انتشار کربن مربوط به انرژی در ساخت و ساز و مواد مورد استفاده تجسم می‌یابد.

ادامه ساخت ساختمان‌ها از بتن و فولاد می‌تواند به این معنی باشد که انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۵۰ به ۶۰۰ میلیون تن در سال می‌رسد. در حال حاضر، فولاد و بتن در حال حاضر حدود ۱۶ درصد از انتشار CO۲ جهانی را تشکیل می‌دهند.

اما بر اساس تحقیقات در فنلاند، استفاده از چوب در عوض می‌تواند تا ۶۸۰ میلیون تن کربن در سال را ذخیره کند، چرا که درختان CO۲ را از جو جذب می‌کنند و استفاده از چوب برای ساخت و ساز می‌تواند کربن را برای دهه‌ها در خود نگه دارد.

شهرها همچنین راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت را کمک به ذخیره کربن اتخاذ می‌کنند. مدلین در کلمبیا ۳۰ کریدور سبز در امتداد ۱۸ جاده و ۱۲ آبراه با ۸۳۰۰ درخت و ۳۵ هزار بوته کاشته است. این امر دمای محلی را بیش از ۲ درجه سانتیگراد کاهش داده است.

بنز کوتزن، دانشیار دانشکده طراحی دانشگاه گرینویچ می‌گوید مدلین و سایر شهرهای متراکم در آب و هوای گرم می‌توانند از اثر جزیره‌ای رنج ببرند، جایی که مواد سخت انرژی خورشیدی را جذب کرده و آن را به شهرها باز می‌گردانند.

یکی از راه‌های مقابله با این موضوع، معرفی راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت، مانند بام‌های سبز و دیوارهای نشیمن است.

کوتزن می گوید: "زیرساخت سبز بسیاری از مشکلات را حل می کند. تنوع زیستی را افزایش می دهد، اثر خنک کنندگی ناشی از تبخیر پوشش گیاهی دارد و می تواند ذرات معلق در هوا را جذب کند."

ادامه ساخت ساختمان‌ها از بتن و فولاد می‌تواند به این معنی باشد که انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۵۰ به ۶۰۰ میلیون تن در سال می‌رسد.

چئونگ کون هن، معمار و متخصص برنامه ریزی شهری در مرکز شهرهای نوآور در دانشگاه فناوری و طراحی سنگاپور، می گوید که زیرساخت های سبز در سنگاپور برای کاهش وابستگی به تهویه مطبوع بسیار مهم بوده است. تا همین اواخر او همچنین رئیس هیئت توسعه مسکن سنگپور بود و به شکل گیری مسکن عمومی شهر کمک کرد.

کون هن می‌گوید ساختمان‌های شهر برای به حداکثر رساندن تهویه طبیعی طراحی می‌شوند.

او می گوید: «سنگاپور شهری بسیار متراکم، در آب و هوای گرم و مرطوب است. و با رشد جمعیت، ساختمان‌های مرتفع زیادی خواهیم داشت. و با دمای فزاینده‌ای گرم‌تر مواجه هستیم.»

به عنوان مثال، در هتل Oasia در سنگاپور، دیواری از فضای سبز که نمای بیرونی را می‌پوشاند به خنک شدن ساختمان کمک می کند. دمای این نما ۲۸ درجه سانتیگراد است، در حالی که دمای سطح ساختمانی که با فلز روکش شده است حدود ۴۲ درجه سانتیگراد می‌باشد.

اما شهرها فقط می توانند از منابع و اقلیم فردی خود استفاده کنند. بسیاری از شهرها از این موضوع به نفع خود استفاده می کنند - برای مثال، کپنهاگ قصد دارد تا سال ۲۰۲۵ حدود ۳۶۰ توربین بادی بسازد تا بیشتر تقاضای برق در شهر را تامین کند، در حالی که موزه ریودوژانیرو از آب مجاور خلیج گوانابارا برای کاهش دمای داخلی استفاده می کند.

اما تغییرات مورد نیاز برای رسیدن به کربن صفر خالص، مقامات شهری را ملزم می کند تا سیستم‌ها و منافع بی شماری را متعادل کنند - و بسیاری از آنها خارج از کنترل آنها عمل می کنند.

استفان ناپفر، که عملکرد پایدار مک کینزی را رهبری می کند، می گوید که رابطه بین بخش خصوصی و دولتی در سطح شهر باید بهبود یابد.

او می‌گوید: «از لحاظ تاریخی، بخش خصوصی و دولتی در سطح شهر با هم کار نکرده‌اند، زیرا شهرها باید بی‌طرف دیده شوند. "اما ما به تخصص در فن آوری های جدید از بخش خصوصی نیاز داریم تا شهرها بتوانند بهترین روش ها را بیاموزند. برای مثال، درک امکانات رانندگی خودکار وسایل نقلیه الکتریکی برای شهرها تقریبا غیرممکن است و آنها به تخصص بخش خصوصی نیاز دارند."

"شهرهایی مانند نیویورک و پاریس برنامه های بسیار روشنی در مورد چگونگی انجام پایداری دارند. اگر برنامه ای نداشته باشید، سرمایه گذار خصوصی برای سرمایه گذاری در شهرها نخواهید یافت زیرا سرمایه گذاری نیاز به پیش بینی دارد."Knupfer می گوید مهم است که شهرها فقط بر روی چند منطقه که نیاز به بهبود دارند تمرکز کنند.

در سال ۲۰۱۷، او به تجزیه و تحلیل حدود ۴۵۰ ابزاری که برای پایدارتر کردن شهرها استفاده می‌شدند کمک کرد و ۱۲ ابتکار را تعریف کرد که شهرها باید روی آنها تمرکز کنند تا بیشترین تفاوت را ایجاد کنند. اینها شامل کربن زدایی از شبکه برق، بهینه سازی بهره‌وری انرژی در ساختمان ها، ارائه گزینه‌های حمل و نقل کم کربن به ساکنان و بهبود نحوه مدیریت زباله است.

او می‌گوید شهرها باید بر روی ابتکاراتی با کوتاه‌مدت‌ترین تأثیر تمرکز کنند، زیرا زمان برای کاهش بدترین اثرات گرمایش جهانی در حال اتمام است. مهم این است که روی چیزهایی که می‌دانیم کار کنیم، نه رویاپردازی.

ترجمه: محسن راعی